زلف شبرنگش شبیخون می کند

وز سر هر موی صد خون می کند

نیست در کافرستان مویی روا

آنچه او زان موی شبگون می کند

زلف او کافتاده بینم بر زمین

صید در صحرای گردون می کند

زلف او چون از درازی بر زمین است

تاختن بر آسمان چون می کند

زلف او لیلی است و خلقی از نهار

از سر زنجیر مجنون می کند

آنچه رستم را سزد بر پشت رخش

زلف او بر روی گلگون می کند

این چه باشد کرد و خواهد کرد نیز

تا نپنداری که اکنون می کند

روی او کافاق یکسر عکس اوست

هر زمانی رونق افزون می کند

گر کند یک جلوه خورشید رخش

عرش را با خاک هامون می کند

ذره ای عکس رخش دعوی حسن

از سر خورشید بیرون می کند

از سر یک مژه چشم ساحرش

چرخ را در سینه افسون می کند

یارب ابروی کژش بر جان من

راست اندازی چه موزون می کند

عقل کل در حسن او مدهوش شد

کز لبش در باده افیون می کند

گر سخن گوید چو موسی هر که هست

دایمش از شوق هارون می کند

ور بخندد جملهٔ ذرات را

با زلال خضر معجون می کند

گر بگویم قطره های اشک من

خندهٔ او در مکنون می کند

هر زمان زیباتر است او تا فرید

وصف او هر دم دگرگون می کند